B On The Move

Een chassisnummer op een bezem

De weergoden leken ons goedgezind. Leken, want uiteindelijk lieten die het ernstig afweten. Samen met collega John de spullen die we voor teambuilding gebruiken in de auto geladen en hop richting Rotterdam. Wegens een paardenevenement was de afgesproken plek, een pannekoekenhuis, lastiger te bereiken dan verwacht. Een kniesoor die daarop let. Al babbelend bereikten we onze bestemming. We waren vroeg, veel te vroeg eigenlijk, maar dat gaf ons de gelegenheid om nog even een bakkie te doen. Het pannekoekenhuis of eigenlijk huisje lag er verlaten bij. Och nee, ik zag een man en vrouw bij het raam zitten zitten die een consumptie gebruikten en aan een tafeltje bij de bar zaten 2 vrouwen en twee mannen, waarvan eentje in een koksbuis. Omdat we buiten op het terras zaten had ik de ijdele verwachting dat er iemand zou komen vragen wat we wilden drinken, maar zoals gezegd de hoop was ijdel er kwam geen hond. Dus zelf maar even naar binnen gegaan. Aan het tafeltje vlakbij de bar waren de vier mensen druk ingesprek met elkaar. Kennelijk waren dat ook gasten want niemand reageerden toen ik over de bar keek. Ik keek nog wat rond of de bediening er ook was. En plots vroeg een vrouw van dat viertal: "Is er iets?" Ik vroeg waar de bediening van deze keet was. "Wilt u wat gebruiken dan?"; was het antwoord. Voordat ik kon antwoorden moesten de boekdelen op mijn gezicht hele verhalen verteld hebben want zonder het antwoord van mij af te wachten vroeg deze vrouw van middelbare leeftijd: "Wat had u gehad willen hebben?" Ik bestelde een groene thee en een zwarte koffie. "Wilt u dat nu?"; vroeg de vrouw. Toen ik sarcastisch antwoordde dat ik de bestelling eigenlijk voor over drie dagen wilde plaatsen maar omdat de kans bestond dat de koffie en de thee dan mogelijk koud zouden zijn kwam er beweging in deze mummy. Ze nam haar plaats achter de bar in en begon wat knopjes in te drukken op een koffiemachine die direct begon te sissen en pruttelen.

Ik pakte vast mijn bankpas. De vrouw keek mij verwildert aan. "Gaat u pinnen?" "Uhmm....ja"; zei ik. "Oh dat is wel lastig. Mam,.....Mahham.....hij wil pinnen". Bij deze woorden stond een hoog blond meisje op. Het meisje had een strak wit T-shirt aan en.... en een zwarte strakke legging waar zo te zien een luier onder zat. HET draaide zich om en ik keek recht in het craquelee gezicht van een vrouw van ver in de tachtig die veel te lang op de fruitschaal had gelegen. Met de mannenstem van een kettingrokende Gauloiseverslaafde vroeg ze: "Pinnen? Steek hem er maar in". Ik schrok er van.

"Waar gaat u zitten?"; vroeg de vrouw. "We zitten buiten op het terras"; antwoordde ik. "Buiten? Op het terras? Oh dan moet u het dienblad zelf meenemen?" Ik kon het niet laten om te vragen of de drempel van de deur voor haar te hoog was. De toon was gezet. En met het dienblad liep ik naar buiten.

We genoten van de koffie en de thee. Inmiddels was het een half uur later dan afgesproken. De klant kwam aan en gaf aan dat de rest later zou komen. Met een strak programma moesten we gaan improviseren hoe we de verloren tijd adequaat in zouden vullen., Maar ach, dat komt altijd goed. Inmiddels waren er al 10 deelnemers van de in eerste instantie opgegeven 35 deelnemers gearriveerd. En counting. En nog twee deelnemers sloten aan. we waren al met twaalf personen en besloten toch te gaan starten. John legde uit wat we gingen doen en maakte twee groepen. En net voordat we richting de bossen wilden vertrekken ging de hemel open. Alsof er emmers water omgekiept werden. In een mum van tijd waren alle deelnemers doorweekt. We besloten in het pannekoekenhuisje te schuilen. Volgens Buienalarm duurde de hoosbui 'maar' twintig minuten. Na twintig minuten was de hoosbui nog steeds boven ons en weigerde te stoppen. Improvisatie is toch wel een van onze sterke punten, dus bij de craqueleevrouw gevraagd of we een aantal onderdelen binnen mochten doen. Nope, want ze verwachtte heel veel gasten die pannekoeken zouden komen eten. John legde uit dat de gasten die ze verwachtte de personen waren die nu binnen aan het schuilen waren. Maar, ze was niet te vermurwen. Dus maar wachten tot het droog zou worden. En de tijd verstreek. Toen we ook nog hoorden dat we eerder moeste stoppen omdat het pannekoekenhuis om 19:30 uur zou sluiten en ons programma eerst tot 19:00 zou duren en nu 0m 18:30 uur moest stoppen zat er voor ons niets anders op dan de klant een uitweg te bieden: nu stoppen. Stoppen zodat zij in alle rust een pannekoek konden eten en dan maar afspreken op een later stadium het programma opnieuw doen met de volledige tijd en alle deelnemers. De klant ging akkoord. Daar gingen John en ik. We dropen letterlijk af. Bij het passeren van de deur meende ik in een flits een bezemsteel te zien staan met een nummer erop, het chassisnummer? Wellicht van de craqueleevrouw.

Tue, 09 April